معصومیت ها و قلب های پاک عزیزانم مهمان خاک شدند

هنوز ناباورانه به تصاویرآنچه‌ درسال پیش این روز رقم خوردمی نگرم.
‎پس از سپری کردن بیش ازچهل و هشت ساعت پرواز طاقت فرسا کنارهمدردانم ، حامد و جواد،پروسه ی غم انگیز آزمایش ژنتیک و شناسایی، بالاخره عزیزانم را ملاقات کردم اما آن دوری یک ماهه با آغوش گرمشان خاتمه نیافت، به جای صدای خنده هایشان صدای شیون توی گوشم میپیچید و به جای آن چهره های معصوم تابوت هایی مقابلم ردیف کرده بودند.
‎باید بر بهت و اندوه بی نهایتم چیره میشدم باید آنها را به خاک میسپردم تا به آرامش برسندو از دست به دست شدن رهایی یابند.باید پدری میکردم و باید در واپسین لحظات با هم بودنمان قطعه ی بوهمیا رپسودی گروه کوئین را در فضایی غریب میشنیدیم و برای آخرین بار از روزهای شادی یاد میکردیم که هرگز برایمان تکرار نخواهد شد ، باید سوای غمی که جانم را سوخته بود برایشان سنگ تمام میگذاشتم. میان خیل عظیم جمعیت اندوهگین و سیاه پوش، تنها به آغوش مادر پناه بردم،به گودال عمیقی که حفر میشد و تمام هستی ام را در یک آن میبلعید نگاه میکردم و ثانیه ها شکنجه وار سپری میشدند و پایان غم انگیز زندگی شیرین من و خانواده ام و رویاهای معصومانه و شاد فرزندانم رقم میخورد.
‎برای روزی که از آسمان درد میبارید یا روزی که زیبایی ها
‎و معصومیت ها و قلب های پاک عزیزانم مهمان خاک شدند؟آیا واژه ای میشناسید که بتواند گوشه ای از آن روز را توصیف کند؟؟