پارسا جانم،هرگز نوجوانی ات را نخواهم دید

پارسا جانم، در باور من نمیگنجد که چراغ خنده هایت یک سال است خاموش است، نمیدانم چطور به ذهن خسته ام حالی کنم که آن پسرک شوخ طبع پر جنب و جوش دیگر توی آغوش من از خواب بیدار نمیشود.
نمیتوانم به قلب رنجورم بگویم هرگز نوجوانی ات را نخواهم دید، قد کشیدنت را..قرار بود با هم حرف های مردانه بزنیم و همراز هم باشیم..قرار بود رفیق روزهای سخت پدر باشی، من روی رفاقت تو و درسا حساب کرده بودم پسر.. افسوس که چه ناجوانمردانه این حجم از تنهایی و دوری را نصیب قلب خسته ام کردند.